TV SPOMENAR: 'Đekna još nije umrla, a ka' će ne znamo' (1988)

"Đekna još nije umrla, a ka' će ne znamo" je humoristička televizijska serija režisera Živka Nikolića u produkciji nekadašnje Radiotelevizije Titograd. Serija je snimana 1988. godine na crnogorskom jeziku. Ukupno je snimljeno 12 epizoda u trajanju od oko 55 minuta.

Radnja je smještena u zabačeno crnogorsko selo, u kojem se prati život jedne porodice koja i najjednostavnije situacije rješava na najteži mogući način. Dobrim dijelom je to i zbog tri različite generacije od kojih svaka želi stvari rješavati na svoj način. Najviše smijeha su obično izazivala dugometražna pisma koja su se pisala (i čitala) za sina Mišu koji je student u dalekom gradu. Serija je stekla kultni status u svim zemljama bivše Jugoslavije.

Uloge su tumačili: Drago Malović (Radosav), Ljiljana Krstić (Joka), Veljko Mandić (Miladin), Ljiljana Kontić (Ljeposava), Arijana Čulina (Milijana), Vesna Pećanac (Jeka), Zef Bato Dedivanović (Joksim)

Drago Malović (Nikšić, 14. avgust 1924 — Podgorica, 12. maj 2014) je bio crnogorski filmski, pozorišni i televizijski glumac. Najviše ga pamtimo upravo po ulozi Radosava u seriji "Đekna još nije umrla, a ka' će ne znamo". Bio je i doživotni član Crnogorskog narodnog pozorišta te član Udruženja dramskih umjetnika Crne Gore. Počeo je kao amater u čuvenom nikšićkom Kulturno-umjetničkom društvu “Zahumlje“, da bi u prvoj profesionalnoj predstavi Nikšićkog pozorišta davne 1949. godine već bio angažovan kao profesionalni glumac.

U Nikšiću je stekao ogromnu popularnost igrajući Nikoletinu Bursaća, Vuka Bubala, a takođe igrajući i u tada vrlo modernim dramama, koje su tek prodirale na jugoslovensku scenu, komadima Judžina O' Nila, Šona O'Kejsija, Džordža Bernarda Šoa. Kao istaknuti glumac Nikšićkog pozorišta biva angažovan u Titogradskom narodnom pozorištu i tu počinje njegova blistava glumačka karijera. Treba istaći uloge Petra II Petrovića Njegoša u “Gorskom vijencu“ i “Lažnom caru Šćepanu Malom“. Vrhunac njegove pozorišne karijere bila je uloga oca u drami “Ognjište“ Žarka Komanina. Za punih 40 godina, koliko je trajao na sceni odigrao je više od 200 uloga. Prvi je crnogorski glumac koji je dostigao opštenarodnu popularnost širom Jugoslavije i postao simbol crnogorske televizije.

Ljiljana Krstić (Kragujevac, 31. oktobar 1919 — Beograd, 2. april 2001) je bila srpska pozorišna i filmska glumica. Veći dio svoje karijere je provela u Ateljeu 212. Imala je lice, pokrete i glas običnog čovjeka. Živjela je tiho i povučeno. Dobila je 1995. godine najveće glumačko priznanje, nagradu Dobričin prsten. Kod Ljiljane Krstić zaista nije bilo ni malih ni velikih uloga, uz potpuno odsustvo negativnih ocjena, promašaja, rutine, umora, prezasićenosti, što je čini jedinstvenom i neponovljivom. Naročito je pamtimo po ulozi svekrve u filmu "Petrijin venac" iz 1980. Iza nje je ostalo 66 dramskih uloga, 318 radio-drama, 38 tv-drama, 7 serija i 19 filmova. 

Veljko Mandić (Nikšić, 10. oktobar 1924. — Nikšić, 19. novembar 1988.) je bio crnogorski filmski glumac. Bio je član "Narodnog pozorišta" u Nikšiću, teatra u Kragujevcu i Crnogorskog narodnog pozorišta. Od velikog broja uloga na pozorišnim scenama, izdvajaju se one u predstavama: "Lažni car Šćepan Mali", "Ujka Vanja", "Kanjoš Macedonović", "Gorski vijenac", "Put generala Dromire". Ostvario je veliki broj uloga u filmovima i televizijskim serijama renomiranih crnogorskih i jugoslovenskih režisera. Dobitnik je Zlatne arene u Puli za epizodnu ulogu u filmu „Vrhovi Zelengore“ (1979). Na Festivalu glumačkih ostvarenja u Nišu za ovu rolu dobio je nagradu za najbolju epizodnu ulogu. Isto priznanje dobio je i za ulogu Kara-Zaima, u filmu „Derviš i smrt“ (1974). Nakon prestanka sa radom pozorišta u Nikšiću, aktivno je učestvovao u razvoju pozorišne djelatnosti nikšićkog „Zahumlja“. Dvostruki je laureat najvišeg državnog priznanja Crne Gore – Trinaestojulske nagrade. 

Ljiljana Kontić (Savinac, 7. septembar 1931 — Beograd, 17. jul 2005) bila je srpska filmska, televizijska i pozorišna glumica. Završila je Akademiju za pozorište, film, radio i televiziju u Beogradu, a od 1964. godine je počela da radi u Narodnom pozorištu, gdje je odigrala preko 30 uloga iz klasičnog i savremenog repertoara. Veliku popoularnost je stekla ulogom Ljeposave u crnogorskoj televizijskoj seriji "Đekna još nije umrla, a ka' će ne znamo". Godine 1989, zajedno sa Dragom Malovićem, svojim partnerom iz serije, na Filmskom festivalu u Nišu, izabrani su za glumački par godine. Bila je supruga glumca Dragomira Bojanića Gidre. Sahranjena je, pored supruga, u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju u Beogradu.

Arijana Čulina (Split, 20. oktobar 1965.) je hrvatska književnica, filmska, televizijska i pozorišna glumica. Arijana je u Splitu je završila srednju upravnu školu, te Muzičku školu “Josip Hatze”, odsjek solo pjevanja. Diplomirala je glumu na Fakultetu dramskih umjetnosti u Beogradu. Odigrala je niz pozorišnih uloga u komedijama, dramama, mjuziklima. Angažovana je u splitskom Hrvatskom naraodnom kazalištu više od dvadeset godina. Od televizijskih, najpoznatija joj je uloga Milijane u seriji "Đekna još nije umrla, a ka' će ne znamo", a prepoznatljiva je i po ulogama u serijama "Novo doba", "Cimmer fraj", "Ptice nebeske" i " Ruža vjetrova". Autorica je brojnih izdanja, priča, romana i drama.

O svojoj ulozi Milijane - Mišura kaže: "Bila sam na drugoj godini kada se snimala prva epizoda. Ta uloga je bila veoma značajna za mene, ali sam bila premlada da bih to shvatila. Serija me je obilježila za cijeli život i to po dobru, moram priznati."

Vesna Pećanac (Ljubljana, 18. jun 1947) je srpska glumica. Bila je udata za režisera Živka Nikolića sa kojim ima dva sina. Veliki dio karijere je glumila u pozorištu "Atelje 212" u Beogradu, a osim toga ostvarila je brojne uloge u filmovima i televizijskim serijama. Monodramu „O, kakav divan dan“ je po hiljaditi put izvela 4. juna 2000. godine u „Ateljeu 212“. Nezaboravne su njene uloge u filmovima Lepota poroka, Čudo neviđeno, Tamna je noć, U ime naroda, Smrt gospodina Goluže, Majstor i šampita, Razvod na određeno vreme, Žikina dinastija i serijama Povratak otpisanih i Pozorište u kući. Kada joj je suprug Živko umro 2001. godine, Vesna se zbog školovanja djece vratila u Beograd. Međutim, njihovo odrastanje nije teklo onako kako je ona željela. Jedan je, iako veoma talentovan za režiju, počeo da pokazuje simptome depresije, a drugi je mir pronašao u religiji i na neko vrijeme se preselio u manastir. Ona se krajem 2001. penzionisala u svom matičnom "Ateljeu 212". O svom životu kaže: "Do dvadesete godine odrastala sam u dvadeset gradova širom SFRJ. Osnovnu školu učila sam u osam škola, a srednju u samo dve. Studirala sam ekonomiju, a završila glumu. U životu sam imala pet velikih učitelja: oca Nikolu, majku Bosiljku, profesora Tadiju Cvetića, upravnicu Ateljea 212 Miru Trailović i moga muža Živka Nikolića."

Zef „Bato“ Dedivanović (Zatrijepča kod Podgorice, 1939) je crnogorski filmski i pozorišni glumac i pjesnik, albanskog porijekla koji glumi u Crnoj Gori. Zef Ujk Gali je njegovo ime na albanskom jeziku dok je prevedeno na srpski Zef Dedivanović. Osnovnu školu završio je u Zmajevu (Vojvodina), a od 1956. godine živi u Podgorici. Izučavao je grafički zanat, a završio Medicinsku školu, nakon čega je radio u bolnici u Podgorici. Glumac Crnogorskog narodnog pozorišta postao je 1972. godine, od kada stiče popularnost - brojnim ulogama u pozorištu, na filmu i televiziji. Poetskim stvaralaštvom bavi se, uporedo sa glumom, od 1962. godine. Objavljivao je pjesme, eseje i druge književne forme u časopisima u Crnoj Gori. Treće izdanje knjige Razgovor, štampano je u Podgorici 2005. godine (prvo izdanje je izašlo 1997.). Zef tvrdi da mu je to prva i zadnja knjiga. Pisana je u dijaloškoj formi i prevedena je na engleski i albanski jezik.

O svojoj ulozi Joksmima kaže: "Da nije bilo Joksima i Radosava, za mene i pokojnog Draga Malovića se ne bi znalo. Jer je mnogo većih glumaca bilo, pa se ne zna za njih. 'Đeknu' i dan-danas gledam sa zadovoljstvom. Sjećam se kada je Drago Malović preminuo, tada su na državnoj televiziji puštali seriju ispočetka. Smijao sam se do besvijesti pojedinim scenama!"