Istinita priča o Nerdinu Ibriću

Nesretne ‘92. godine muškarce odvode na jednu stranu a žene, djecu i starce na drugu. Ponijela majka Halima svoga maksuma od godine dana. Iz obijesti joj neki četnik priđe, udari kundakom i čedo ote. Zapamtila je majka svog dželata bez kame, zapamtila bol i od poroda veću! Dok je mislila da joj sina jedinjka ubiše, proklinjala je majka Halima tu avet bez duše.

Netom, 1995. godine, kad se prividno smirilo, kad je od rata samo prestalo da se puca, poručiše majci da dođe na Crni vrh po svoje dijete. Zaista, zateče ga majka živa i zdrava. Vele joj da joj je sina četnik držao u podrumu, tamnici, godinu dana a nakon što se razbolio, neki Srbin mu promjenio ime i dao ga u bolnicu na liječenje. Bože, kako li je majka sretna bila!? Kao prognanica, majka se vraća u izbjeglički kamp, a njeno “zdravo” dijete uporno bježi pod krevet, u ćošak, u mrak. Kad ga silom izvuče, Nerdin navlači majicu, povez, bilo šta na lice. Nerdinove oči nisu mogle svjetlo gledati. Je li tada nastupilo pomračenje uma koje Nerdina Ibrića navede da se zakune sam sebi da se smiriti neće dok svog zlotvora ne nađe i ubije?

Nerdine Ibriću, jesi li ubio životinju koja te otrgnu majci iz naručja?

Azra Velagić Macić/novihorizonti.net