Pjesnik koji je proživio kratak i težak život, veliki dio vremena provodio je u kafani, a zbog političkih uvjerenja bio je progonjen od vlasti

Na današnji dan 1862. godine rođen je Vojislav Ilić, pjesnik, Beograđanin, sin pjesnika Jovana Ilića. Vojislav je proživio kratak i težak život.

Školu je napustio poslije trećeg razreda gimnazije zbog slabog uspjeha. Kasnije je na svoju ruku pohađao predavanja u Velikoj školi, aktivno učestvovao u književnom i političkom životu studentske omladine, ali ispite nije polagao. Njegovom obrazovanju je pomoglo što mu je dom bio stjecište književnika i pjesnika.

U životu u mnogome je dijelio sudbinu drugih pisaca svog vremena: često je mijenjao namještenja u Beogradu i unutrašnjosti, živio u oskudici, veliki dio vremena provodio u kafani i neurednim, boemskim životom još više pogoršao svoje ionako slabo zdravlje, zbog političkih uvjerenja bivao proganjan od vlasti, i umro mlad. 

Iako je pisao kratko vrijeme, svega petnaestak godina, ostavio je obimno i raznovrsno djelo. Za života je objavio tri zbirke pjesama (1887, 1889, 1892), kojima treba dodati veliki broj pjesama rasutih po časopisima i zaostalih u rukopisu. Nekoliko slabih proznih pokušaja pokazuju da je Vojislav, slično Branku i Zmaju, bio prvenstveno pjesnik, da je umio dobro pisati samo u stihu.

                                   "Jutro je. Oštar mraz spasio zeleno lisje,
                                  A tanak i beo sneg pokrio polja i ravni,
                                  I niski trščani krov. U dalji gube se brezi.
                                         I kruže vidokrug tavni.
                                  Svuda je pustoš i mir. Noćna se kandila gase - 
                                  A sveži, jutarnji dah preleće doline mirne, 
                                  I šum se razleže blag, kad svojim studenim krilom, 
                                  U gole grančice dirne..."

(Stih iz pjesme "Zimsko jutro")