PRIJE 11 GODINA SU MU OTKRILI RAK BUBREGA I ZAKAZALI OPERACIJU: Pobjegao je na čudotvornu planinu,a kad je otišao na kontrolu ljekari su se ZABEZEKNULI! Evo kako je pobijedio OPAKU BOLEST!

Nerviranje i vožnju automobilom zamijenio je dugim šetnjama, postom, čistom vodom... Opaku bolest pobijedio je preselivši se iz grada na planinu Bobiju. Tu, s kućnog praga, vidi Avalu, a s njenog vrha pogled dopire do Durmitora. Ovdje su vode još bistre i zdrave, a električne sijalice ne zasjenjuju zvijezde.

Ovako priča vitalni čiča Pera Šumar, živa legenda planine Bobije, koju nazivaju krovom Azbukovice, brdsko-planinskog područja u zapadnoj Srbiji, između Drine i valjevskih planina Povlena, Jablanika i Medvednika.

Čiča Pera Šumar, kako ga zovu stanovnici bobijskih sela, u stvari je šumarski inženjer Milojko Mićić, koji je doslovno doveo ovu prelijepu planinu na turističku mapu Srbije.

Naime, prije nekoliko decenija on je ostavio dotadašnji varoški život i direktorsku fotelju da bi više vremena provodio u prirodi.

Pošto mu je 1998. godine dijagnostikovan kancer na bubregu i zakazana hitna operacija, on se potpuno preselio u šumsku kuću pod najvišim bobijskim vrhom Tornička Bobija, na 1.272 metra nadmorske visine.

- Pije  nego što su mi otkrili bolest, mnogo sam jeo i pio, mnogo se nervirao. Umjesto da hodam, vozio sam se i postao veoma gojazan. Dakle, živio sam onako kako kod nas većina ljudi živi. Kad mi je konzilijum od petoro vrhunskih ljekara saopštio da moraju hitno da mi vade bubreg da se bolest ne bi širila dalje, riješio sam da se borim i promijenim život. Došao sam na Bobiju, a planina me je zakrilila i dala mi ono što je čovjeku zaista potrebno: mir, mnogo kretanja, zdrav vazduh i vodu - kaže Čiča Pera.

Staze koje je on prokrčio i prelijepi vidikovci koje je uredio postavljajući klupe i stolove tokom neobičnog samolječenja danas privlače veliki broj planinara. Oni na putu do Torničke Bobije obavezno svraćaju u šumsku kuću gde čiča Pero živi sa suprugom. Oni goste dočekuju domaćinski, kafom i domaćom rakijom, a posjetioci koji prvi put dolaze obično se iznenade kad čuju da oni ne jedu izvrsnu bobijsku jagnjetinu, kajmak i sir koji mogu da se kupe u ovdašnjim seoskim domaćinstvima.

- Ja sam nekad jeo i pio preko svake mjere i to me je umalo ubilo. Izliječio sam se višednevnim potpunim gladovanjem tokom koga sam pio samo zdravu vodu sa izvora Dobra voda. Tako sam izbacio toksine, a zatim sam prešao na presnu, termički neobrađenu hranu biljnog porijekla, kojoj kuhanje nije ubilo enzime. Nije to nikakvo egzotično bilje, već ono što raste i kod nas: sremuš, vlašac, šargarepa, celer, kupus, proklijala pšenica... Ne mogu da dam recept kako da se ovo liječenje izvede u gradu. Ko god želi, nek dođe na Bobiju, objasniću mu kako sam se izliječio na ovoj čudotvornoj planini, daleko od mentalnog i fizičkog zagađenja - kaže Mićić.

- Bobija je divna planina, a obilje planinskih vrhova, rijeka i kanjona omogućuje kreiranje raznovrsnih i atraktivnih pješačkih tura. Vrhovi nisu naročito visoki, tako da se ture dužine od 15 do 25 kilometara mogu realizovati s relativno malom visinskom razlikom, do 1.000 metara - kaže planinarski vodič Milan Vojnović.

Nažalost, do Bobije, iako se nalazi na samo 140 kilometara od Beograda, ne stiže se brzo. Dio puta od Debelog brda do Razbojišta, dug oko 15 kilometara, nalazi se u vrlo lošem stanju, pa se do sela Razbojište, gde počinju planinarske staze, putuje zaobilazno, preko Osečine i Pecke. To produžava put za oko 40 kilometara u jednom smjeru.

Ljepote Bobije dugo su bile skrivane od javnosti iz političkih razloga. Naime, na njenim visovima je tokom Drugog svjetskog rata štab imao ravnogorski major Dragoslav Račić. On je ovde podigao školu i crkvu, koje mještani nisu dali pobjedničkim komunističkim vlastima da sruše, zbog čega su i planina i njeno stanovništvo ostavljeni u zapećku. Tek prije nekoliko godina stigao im je asfalt, a struju su dobili ranije, jer su sami postavili bandere.

Novi.ba/Kurir/Foto:Printscreen