NEKA VAŠ BRAK OPSTANE: Tajna je jednostavna!

Nema velike nauke, dovoljno je samo da usvojite ovu naviku.

Od svih parova koji se vjenčaju, svega tri od deset ostanu u zdravim, sretnim odnosima, kaže psiholog Ti Taširo u knjizi “The Science of Happily Ever After”, koja je objavljena ranije ove godine.

Psiholog Džon Gotman bio je jedan od tih istraživača. U posljednje četiri decenije proučavao je na hiljade parova, kako bi otkrio šta neku vezu čini srećnom. On je sa suprugom Džuli osnovao Gotman institut, posvećen pružanju pomoći osobama koje su u braku da održe ispunjen i srećan odnos.

Svi njihovi sajveti zasnovani su na naučnim studijama. Džon Gotman počeo je da prikuplja ključna otkrića 1986. kada je otvorio "Laboratoriju ljubavi" sa kolegom Robertom Levensonom na Univerzitetu u Vašingtonu. Gotman i Levenson dovodili su svježe venčane parove u laboratoriju i pratili njihovu interakciju.

Uz tim istraživača, oni su supružnicima stavljali elektrode i postavljali im pitanja o njihovom odnosu, o tome kako su se upoznali, kakve su njihove svađe i lijepe uspomene.

Elektrode su mjerile protok krvi, brzinu otkucaja srca i koliko se znoje. Zatim su ih slali kući i posle šest godina provjeravali da li su i dalje zajedno.

Od prikupljenih podataka, Gotman je radvojio parove u dvije velike grupe: majstore i amatere.

Majstori su i dalje bili u sretnom braku i poslije šest godina, dok su se amateri ili razišli, ili hronično patili zbog lošeg braka. Kada su istraživači analizirali podatke, vidjeli su jasne razlike između pripadnika prve i druge grupe. Amateri su tokom intervjuisanja djelovali smireno, ali ih je odavalo njihovo tijelo. Srce im je radilo ubrzano, znojili su se više i imali veći protok krvi.

Prateći na hiljade parova, Gotman je otkrio da što su osobe fiziološki bile aktivnije u laboratoriji, to je njihova veza brže propadala. Međutim, kakve to veze ima?

Problem je u tome što su amateri pokazivali znakove uzbuđenja, i to nimalo prijatnog, dok su govorili o svojoj vezi. Za njih je sjedenje pored bračnog partnera bilo kao suočavanje sa sabljozubim tigrom.

Čak i kad su razgovarali o zajedničkim prijatnim uspomenama, bili su spremni na to da ih neko napadne, ili da sami napadnu. Majstori su, s druge strane, bili veoma opušteni. Osjećali su se smireno i povezano, što se vidjelo kao toplo i nježno ponašanje, čak i kad su govorili o svađama. Oni fizički nisu ništa drugačiji od amatera, ali je okruženje puno povjerenja i intimnosti učinilo da se emocionalno, a time i fizički, osjećaju prijatno.

Gotman je želeo da sazna kako su majstori izgradili takvu ljubav, a kako su amateri uspeli da je unište. U studiji koja je usljedila 1990. dizajnirao je laboratoriju na Univerzitetu u Vašingtonu, tako da izgleda kao lijepa spavaća soba sa stolom zgodnim za doručak.

Pozvao je 130 tek vjenčanih parova da provedu dan u ovom utočištu i pratio ih dok su obavljali normalne aktivnosti – kuhali, čistili, slušali muziku, jeli, ćaskali. Gotman je ovde došao do prelomnog otkrića.

Tokom dana, supružnici su jedno drugom slali, kako je to nazvao, "zahtijeve za povezivanje". Na primjer, muž je ljubitelj ptica i primjeti dJetlića na obližnjem drvetu. On supruzi kaže: "Pogledaj ovu divnu pticu napolju!" On tim saopštenjem ne komentariše jasno stanje stvari, nego i traži reakciju svoje supruge, znak podrške, u nadi da će se povezati s njom u zajedničkom interesovanju. Supruga sada ima izbor. Može da reaguje tako da se približi ili udalji od svog supružnika, kaže Gotman.

Iako je priča o ptici sasvim beznačajna, ona zapravo otkriva mnogo o tome koliko je veza zdrava.

Suprug je smatrao da je ptica dovoljno važna da pokrene razgovor, a onda se otvara pitanje da li njegova supruga to uviđa i poštuje.

Ljudi koji su se približavali svojim partnerima, umesto da se udaljavaju, pokazivali su interesovanje za "zahtijev za povezivanje" koji je slao njihov partner. Oni koji su se udaljavali, reagovali su minimalno i nastavljali da rade ono što su radili i do tada. Među nekima je čak izbijala i agresija, zato što ih je partner "zahtijevom" prekinuo u onome što rade.

Ove interakcije u velikoj mjeri su se odražavale na kvalitet braka. Parovi koji su se razveli posle šest godina imali su svega 33 pozitivne reakcije na "zahtijev" partnera. Dakle, ostvareno je svega tri od deset njihovih želja za emocionalnom povezanošću.

Izvor: Stil kurir.rs