Oni koji su živjeli u Jugoslaviji sigurno se sjećaju ovog gospodina!

Jovan Bulj, čuveni „baletan” sa gradskih raskrsnica, kojeg su graciozni pokreti pretvorili u pop zvijezdu Jugoslavije i proslavili čak i u evropskim metropolama

„Najbolji dasa poslije Elvisa Prislija”, rekli su engleski hipici za Jovana Bulja dok su ga posmatrali kako 1970. godine reguliše saobraćaj u londonskom Oksford stritu. Asocijacija je bila na mjestu jer Bulj ne samo da je bio naočit, nego je i plesao vješto kao kralj rokenrola, jedino što su njegovi pokreti više ličili na baletske piruete i, umjesto kukovima, njihao je rukama. Čak mu je i uniforma – potpuno bijela od cipela preko rukavica do „tropskog” šlema, s nacifranim gajtanom za pištaljku i zlatnim širitima i dugmetima – bila kitnjasta gotovo kao odora u kojoj je Prisli zabavljao publiku u luksuznim hotelima Las Vegasa. 

Bulj je nastupao na mnogo skromnijim mestima – raskrsnicama na Slaviji, Zelenom vijencu, kod Trga Republike i „Londona”, odakle je na vrhuncu jugoslovenske slave pozvan da prikaže talenat i u „pravoj” prestonici Engleske. Bio je, kako bi rekli šou biznis menadžeri, „gostujuća atrakcija” i u drugim evropskim metropolama, ali ga je najviše ljubavi obasipalo na ulicama Beograda, koje je „raščišćavao” desetak godina. Brodvej je imao „pjevajućeg detektiva”, mi smo imali „saobraćajca koji pleše”. 

Jovan je završio Policijsku školu u Sarajevu. Tek što je odslužio vojsku kao gardist u Beogradu, vratio se u glavni grad, gdje je primljen u Savezni sekretarijat unutrašnjih poslova i bio angažovan u obezbejđenju. Sedam godina je čuvao najvažnije zgrade i ljude: SUP, SIV i CK, Koču Popovića, Veljka Vlahovića, Aleksandra Rankovića i Tita, koji će ga kasnije zvati kao gosta na prijeme. Posle Lekinog pada, kada su mu mnoge kolege penzionisane, Bulj je pitao da ga premjeste u saobraćajce. Rekli su mu da je previše nizak, ali su na njegovo navaljivanje popustili.

U to doba Bulj je već imao iskustva kao glumac u novobeogradskom amaterskom pozorištu, s kojim je putovao po zemlji. Kasnije je objasnio da je saobraćajac želeo da postane jer mu se dopadalo da bude „lijepa pojava, sa šapkom i bijelim rukavicama”. I njegova supruga Eva za „Politiku” kaže da je uvijek volio da bude glumac. Nije istina, objašnjava ona, da je ikada pohađao baletski tečaj. Graciozni pokreti su mu bili urođeni a pozorište je prvo mjesto gdje je mogao da se iskaže.

Čim se našao na ulici, na Terazijama, postao je predstava za sebe. Djelovao je kao da je razradio koreografiju, mada mu je, tvrdio je, svaki gest navirao spontano. Strana televizija je snimak njegovog nastupa sinhronizovala sa Mocartovom muzikom. Kao Travolta u diskoteci, nije morao nikome da prilazi. Bilo je dovoljno da „zapleše” sam i djevojke su preko ulice pritrčavale da podijele igru s njim ili barem da se slikaju.

Osim u London, zvali su ga i u Rim, Milano, Bern, Cirih, Pariz, Rusiju, da se ne spominju ljetnja gostovanja u gradovima duž Jadrana. Na svjetskom prvenstvu u gracioznom regulisanju saobraćaja osvojio je treće mjesto, ali je ovdej ostao prvi i jedinstven do 1980. godine, kada je prijevremeno poslat u penziju. Rekli su mu da je više glumac nego saobraćajac i uputili ga da prati vozove. Kad je napustio državnu službu, pomagao je supruzi u trafici da bi potom čuvao parking na Savskom keju. I tamo je zadržao neobične kretnje i ljubazno se javljao svakom prolazniku.

Pojavio se kada je Beograd podražavao „veseli London”. Bijeli saobraćajac, razigran i koketan, bio je savršen odraz „bijelog maršala” i režima koji se prikazivao žovijalnim i naprednim kao njegov prvi čovejk. Desetak godina kasnije, kada su Tito i sistem bili pred krajem, Slaviju je napao „bijeli fantom”, porše koji je za nos vukao nemoćne policajce i rugao se režimu. Bijeli saobraćajac i „beli fantom” nikad se nisu sreli a, koincidencijom, Bulj je uskoro penzionisan. Došlo je novo doba, u koje se nije uklapao.

(Politika.rs)