UREDNIČKA KOLUMNA: Džihadizam i zora novog evropskog srednjeg vijeka

Džihadistički napad u Briselu donio je, kao i svaki vid terorizma, mnogo više političkih benefita svima, osim onima u čije je ime i u čiju korist je, navodno, počinjen. Iako se hardžij sko-vehabistički raj obavještajnih službi i mamac za bjelosvjetski ološ, zvani Islamska država, našao u delirijumu zbog uspjeha svojih “mučenika” u obračunu s nekoliko desetina nevinih građana Brisela, najukusniji oportunistički kajmak već sakuplja neko drugi. Tako je konzervativni mađarski premijer Viktor Orban održao ono što su evropski desničari od Atine do Rejkjavika već proglasili “istorijskim govorom”. Suština “istorijskog govora” je u tome da se više ne smije dopuštati “bezličnim, neizabranim i od poreza izuzetim vladarima EU i UN da nastave sa namjernim uništavanjem država putem masovne imigracije kroz njihove granice.” Zabranjeno je u Evropi, smatra mađarski premijer, “govoriti istinu” “da imigracija donosi zločin i terorizam u evropske države i da migranti ugrožavaju evropski način života, kulturu, običaje i hrišćansku tradiciju.” Ta migracija “nije posljedica nenamjernog niza posljedica, već unaprijed isplanirana i osmišljena operacija s ciljem naseljavanja ljudi u Evropi koji će preoblikovati religijsku i kulturnu pozadinu Evrope i eliminisati glavnu prepreku ka internacionalizmu – države.”

“Ne smijemo da dozvolimo da nam nameće svoju kosmopolitskuimigracionu politiku. Ne smijemo dozvoliti uvoz zločina, terorizma, homofobije i antisemitizma u Mađarsku”, zavapio je branitelj “Evrope hrišćanskih nacija”. Ma šta Orban govorio u zaštiti “evropskih vrijednosti”, radi se o jednom od najgorih vidova manipulacije poluistinama na Zapadu. Istina je da je EU kakva jeste birokratski bolesnik, čiji je hegemon – Njemačka – neodlučan da se zaista i ponaša kao hegemon, što odnose moći u Uniji svodi na momenat “car je gol”, koji vješto koriste drugi goli carevi u namjeri da sakriju svoju golotinju, pa tako i Orban. Koristeći se, u nedostatku evropskog konsenzusa, legitimnom zaštitom nacionalnog suvereniteta, Orban i orbani nude najgnusniju parohijalnost, a kako ona izgleda najbolje je opisao mađarski intelektualac, disident kako staljinističkog, tako i Orbanovog režima, GasparTamas: “Orban je iskoristio propagandu u nacionalnoj odbrani protiv stranog uticaja, i s obzirom na da je sve to došlo zajedno s pritiskom Evrope u vezi politike štednje, koju Orbanova vlada svakako provodi, ali na drugi način, Orban je uspio da ubijedi mađarske građane da je zaštitnik njihovih interesa i da smo, zapravo, napadnuti, da nas kolonizuju imperijalisti i slično. Cenzura odlično funkcioniše i većina ljudi zna da u njihovim gradovima nema muzeja, bolnica, da voz tamo više ne staje, da su nekada imali tri škole, a sada imaju jednu i da je i ta jedna data Katoličkoj crkvi. Ali ne znaju da se ista stvar dešava u susjednom mjestu, jer nema televizije koja će to prikazati.Budimpeštanske opozicione novine ne dolaze u mala mjesta. Glavni izvor informacija je još uvijek javni servis, a mađarski javni servis je vladina agencija iz koje su svi producenti, urednici i novinari izbačeni, hiljadu ljudi je ostalo bez posla.Sve komercijalne televizije prestale su da prikazuju vijesti, a sada vijesti proizvodi centralna uprava za medije koja je pod ingerencijom Vijeća za medije i u koordinaciji s državnom novinskom agencijom.”

Dakle, ono što žele branitelji evropskih vrijednosti, oličeni danas u Orbanu, a sutra u mnogim drugim desničarima, koji će sakupljati džihadistički politički kajmak,nije više slobode  i, u paketu zaštite “hrišćana i homoseksualaca” i “našeg načina života”, pa ni nacionalnog suvereniteta, već retardirana parohijalnost u kojoj će lokalni “demokratski” diktatori biti kreatori svakog aspekta stvarnosti, pri tome se gradeći borcima za očuvanje slobode od migranata. Ova politika kooptira sve, od liberalnih vrijednosti nevladinog sektora, do neofašističko-tradicionalističkog povratka “dobrim starim vremenima”, koja nikada nisu postojala. Žrtveni jarac su uvijek najslabiji, uovom slučaju migranti. Ne zavaravajmo se pri tome ni pukim idealiziranjem svijeta iz kojeg ove grupe dolaze. Površni ljevičari i liberali, čiji je “kako ćemo – lako ćemo” multikulturni koncept integracije migranata očigledno propao (dobrim dijelom i zbog raspada ekonomskih temelja EU), sada se susreću s rezultatima svoje politike podržavanja snaga koje u islamskom svijetu također žele povratiti, ili održati stara dobra istočnodespotska vremena, u kojima je zabranjeno bilo šta osim perpetuiranja onoga što su u nasljeđe ostavili vjerski učenjaci, koji kao da su, tobože, lično poznavali poslanika Muhameda, pa islamski svijet drže na civilizacijskom stadiju useljeničke Amerike 17. vijeka i spaljivanja vještica iz Salema. Ne lažimo se da ova dva svijeta, evropski i islamski, nisu u koliziji, kako jedan s drugim, tako i sami unutar sebe. Ljudska društva su tokom istorije, između ostaloga, i bila produkt kolizija i sukoba, međusobnih i unutrašnjih. Sukoba koji su dovodili do revolucionarnih transformacija i napretka. Ono što je, međutim, sada na sceni, teško da je išta drugo do razmjena mraka, zaostalosti, ksenofobije, despotizma, najrigidnijeg oportunizma i svega najgoreg što dva svijeta jedan drugome imaju ponuditi.