Sretan ti rođendan Armijo Republike Bosne i Hercegovine

Armija Republike Bosne i Hercegovine (Armija RBiH ili ARBiH) je bila zvanična oružana snaga Republike Bosne i Hercegovine za vrijeme agresije na Republiku Bosnu i Hercegovinu. Armija RBiH je osnovana 15. aprila 1992. što se slavi kao Dan armije.

1992.

Tokom 1992. godine oko 70% teritorije BiH je bilo okupirano od strane srpskih formacija. Armija se već po svojem osnutku susreće s nekoliko problema kao što su nedostatak oružja i opreme, neutemeljena organizacija, slaba logistika pored neprijateljske JNA i VRS. Prve bitke armije su bile za grad Sarajevo u cilju sprječavanju ulaska srpskih snaga u grad, što je bilo uspješno. Vojska uspješno formira linije odbrane oko Sarajeva, tuzlanske, zeničke regije, srednje Bosne, te oko opkoljenih gradova Bihaća, Goražda, Srebrenice, Žepe i Foče. 06. aprila 1992. srpske snage zauzimaju grad Foču, slijedeći gradovi pod kontrolom VRS su bili Bijeljina, Zvornik, Bratunac, Višegrad, Rudo u kojima otpor slabo naoružanih pripadnika PL BIH nije mogao zaustaviti prodor srpskih snaga i JNA.

U Posavini gradove Brčko, Bosanski Brod, Orašje, Odžak, Derventa, Bosanski Šamac, Modriča početkom rata su pod kontrolom imale Armija RBIH, HVO, HOS i ZNG. Kako je ova teritorija fizički u geografskom pogledu odvajala zapadni dio RS-a i teritorij RSK u Hrvatskoj od istočnog dijela RS-a i Srbije i Crne Gore, snage VRS-a su morale osvojiti ovu teritoriju kako bi zauzele koridor koji je bio komunikacija prema Banjoj Luci zatim teritoriji pobunjenih Srba u Hrvatskoj. Zbog strateške važnosti VRS pokreće operaciju Koridor u kojoj zauzimaju Bosanski Šamac (17. april 1992.) i Brčko (7. maj 1992.). U junu su zauzeli Derventu (7. juni 1992.), Modriču (10. juna 1992.) i Odžak (13. juna 1992.), a konačni slom odbrane uslijedio je 6. oktobra 1992. godine srpskom okupacijom Bosanskog Broda. Razlog ovog katastroffalnog gubitka su bile političke odluke iz Zagreba.[5]

21. aprila 1992. počinju sukobi u Bosanskoj Krajini kada su srpske snage zauzele polovicu grada Bosanska Krupe, njihovo daljnje napredovanje je zaustavljeno i formiran je bihaćki okrug, unutar kojeg je formirana Unsko-sanska operativna grupa iz koje će kasnije izrasti Peti korpus Armije RBiH.

U ofenzivi JNA i VRS od 24. do 28. aprila 1992. snage Armije RBIH, HVO-a i HOS-a su potisnuli napadače istočno od Mostara. U ratnim operacijama u ljeto i jesen 1992. godine, uspostavlja se ratna linija koja se do kraja 1994. godine neće bitnije mijenjati.

1993.

Odnos snaga Armije RBIH i HVO-a nakon Bošnjačko-hrvatskog sukoba
1993. godina nije bila obilježena značajnim bitkama između Armije RBIH i VRS-a, ali novina je bio Bošnjačko-hrvatski sukob između snaga Armije RBIH i HVO-a. Hrvatske snage su svoj fokus ratovanja sa srpskih snaga prebacile na teritoriju pod kontrolom Armije RBIH za što se vjeruje da je dio dogovora između Tuđmana i Miloševića u Karađorđevu čiji je cilj bio podjela Bosne i Hercegovine između srpske i hrvatske strane. Kako bi se postigao ovaj cilj hrvatskoj strani je bila neophodna pobjeda nad Armijom RBIH, sa čime bi se bosanska strana dovela u neizbježnu situaciju da pristane na podjelu pod nametnutim uvjetima i gubitak teritorije u Hercegovini i Srednjoj Bosni. Armija RBIH se suočava sa potpunim okruženjem te izostankom dobavljanja oružja, municije, hrane, što je armiju dovelo u najteži položaj tokom svojeg postojanja. U septembru armija pokreće operaciju Neretva 93 pod vodstvom Sefera Halilovića koja je imala u ciju potisnuti hrvatske snage (HVO i HV iz područja srednje Bosne i zapadne Hercegovine te deblokadu Mostara. Armija RBIH je oslobodila oko 450 km kvadratnih teritorije, stjerala hrvatske snage pod opsadu u Vitezu, Busovači i Kiseljaku, ali nije uspjela deblokirati Mostar.[6] U toku ove godine dolazi i do smjene na vrhu Armije RBiH. Naime 8. juna 1993. godine, Rasim Delić je imenovan na čelo Glavnog štaba i to u svojstvu komandanta Štaba Vrhovne komande. Sefer Halilović je zadržao funkciju načelnika Glavnog štaba.

1994.

Vašingtonski sporazum je označio kraj sukoba između Armije RBIH i HVO-a, nakon čega se napadi usmjeruju isključivo prema VRS-u. Jedna od najznačajnijih bitaka te godine je bila Breza 94. Ova operacija je predstavlja veliki uspjeh izgladnjelog Petog korpusa Armije RBiH kojem je u tome periodu prijetio nestanak. AP Zapadna Bosna na čelu sa Fikretom Abdićem doživljava svoj poraz u augustu 1994., ali uz pomoć srpskih paravojnih formacije se vraća u Veliku Kladušu. Sedmi korpus Armije RBiH ovladava prostorom planine Vlašić te tako osigurava uvjete za daljnje osloboilačke operacije.

U aprilu 1994. snage VRS-a pokreću snažnu ofenzivu na grad Goražde, u početku su snage napredovale prema centru grada, kasnije je NATO izvrši zračne napade na VRS, operacija je kasnije obustavljena. Drugi korpus Armije RBiH je tokom operacije Proljeće 94 zauzeo položaje VRS-a na Ozrenu. 19. novembra 1994. VRS pokreće operaciju "Jutro" s ciljem zauzimanja Bihaća, snage su prodrle u neposrednu blizinu grada, ali su kasnije bile odbijene od strane Petog korpusa Armije RBiH.[7]

1995.

Nakon pada enklava Srebrenice i Žepe, Armija RBIH usljed masakra i progona stanovništva gubi značajan dio teritorije i ljudstva. Nakon Splitske deklaracije kreće niz koordiniranih akcija i operacija Armije RBIH, HVO i HV-a kao što su Operacija Oluja, Operacija Ljeto '95, Operacija Sana '95, Operacija Maestral. Armija RBIH je u ovim operacijama oslobodila Bosansku krajinu uključujući gradove Veliku Kladušu, Bosansku Krupu, Bosanski Petrovac, Ključ i Sanski Most. Srpski agresor u potpunosti gubi teritoriju u zapadnom djelu Bosne i Hercegovine, te se stječu uslovi za mirovne pregovore.