Svi poznati atentati na Slobodana Miloševića (VIDEO)
Niko ne smije da vas bije
Miloševićev dolazak u Kosovo Polje, doveo je do sukoba policije (uglavnom policajci albanske etničke grupe) i mase naroda koji se gurao da što bliže priđe Domu kulture u koji je ušao Sloba. Milošević je, privučen riječima: “Biju nas, biju nas”, izašao na balkon Doma. Potresen, Milošević je sišao u prizemlje i izašao ispred Doma, okrećući se prema masi odakle su dopirali uzvici i izgovorio istorijsku rečenicu: “Niko ne smije da vas bije”. Narod je u tim riječima video iskru nade. Ivan Stambolić je rekao kasnije da su ove riječi označile kraj SFRJ.
Riječi “Niko ne sme da vas bije”, nisu bile samo obećanje Srbima na Kosmetu da ih neće više niko tući, već i nagovještaj, da će Srbija preduzeti neposredne korake na preuzimanju komande nad silom na Kosmetu. Pošto većina srpskog partijskog rukovodstva nije podržala ove riječi, Milošević donosi odluku o izmjeni tog stanja. U to vrijeme, riječnik partijskog kadra je podrazumijevao što više opštih mijesta i što manje konkretno učinjenog, a on je rekao ono što je narod razumio. Niko od političara, pa ni srpskih, sem Miloševića, nije bio spreman da podrži Srbe na Kosmetu. Zbog istine, blagonaklonost SANU, prema onome što Milošević čini, bila je neskrivena.
Beogradska partijska elita ismejavala je nastup mladog i nervoznog Slobodana, kao olako obećanu brzinu, kritikujući ga “da strastvene riječi mogu samo doliti ulje na vatru”. Milošević se ne obazire na ovakvu vrstu partijskog fraziranja i odbacuje ga bez kolebanja. On hoće promjene u odnosu Srbije prema Kosmetu. Zato, kreće u akciju, otpočinjući niz aktivnosti, posebno na Osmoj sednici CK SKS, kada uklanjanja Dragišu Pavlovića, Živanu Olbinu i dobar deo komunističkog vrha u Beogradu; sve one, koji nisu bili za podršku Srbima na Kosmetu.
Osma sjednica CK SKS je i početak istorijskog perioda, neformalno nazvanog, “Antibirokratska revolucija”, koja se završava 1989. godine. Zapadni mediji i zapadni dio SFRJ je urlao. Posljednji korak ovog političkog i hrabrog pohoda je i uklanjanje Ivana Stambolića, jednog od najvećih i najoštrijih protivnika promjene stanja na Kosmetu – vraćanja Kosmeta Srbiji. Takođe, Stambolić je bio jedan od najljućih protivnika i kritičara Memoranduma SANU. Stoga, Stambolić je 14. decembra 1987., dakle iste godine, razriješen sa dužnosti predsjednika Predsjedništva Srbije.
Čudno pucanje guma
Jedna saobraćajna nesreća, koja se smatra prvim pokušajem atentata na Slobodana Miloševića, desila se 3. januara 1988., na autoputu Zagreb – Beograd, kada su na automobilu, tada predsjednika CK Srbije, pukle obje zadnje gume, šaljući automobil u jarugu. Milošević je zadobio lakše povrede i već sutradan se našao na poslu. SUP Beograda je utvrdio da su gume bile “dotrajale i da je nestručno urađena pneumatika”!?
Januara 1988. godine, započela je ustavna reforma u Srbiji, završavajući 28. marta 1989. godine, kada su proglašeni i ustavni amandmani IX – XLIX. Taj dan je označen danom donošenja novog Ustava i vraćanja Srbiji državnog i ustavnog suvereniteta na cijeloj teritoriji Republike. Taj datum je proglašen državnim praznikom.
Drugi i ozbiljniji poznat atentat na Miloševića, trebalo je da se desi na Vidovdan, 28. juna 1989. godine – na proslavi 600 godina Kosovske bitke. Obavještajci ruskog KGB su javili srpskoj tajnoj službi da su kosmetski Albanci pripremili atentat. Atentat je bio brižno isplaniran i treblo je da bude izvršen na putu prema ili na samom Gazimestanu. SDB Srbije je brzo pronašla snajpersku pušku u jednom skrovištu kod Podujeva. Da bi stvar bila još gora, pokazujući loše odnose u vrhu SFRJ, JNA je izbjegla da ustupi Miloševiću svoj aerodrom u Prištini i nije postavila svoje snajperiste oko TO Obilić kao obezbjeđenje, jer, navodno, nije dobila odobrenje iz Beograda. Bilo je to vrijeme potpunog nepovjerenja u vrhu SFRJ.
Manevar vozača Sente
Prve demostracije u Beogradu, poznatije kao Martovske, održane su 09. 03. 1991. godine. EU priznaje BiH 07. 04. 1992. godine. U vrijeme stalnih demostracija, početkom marta 1992., a u jeku rata u Bosni, Miloševićev automobil, izbjegavajući isceniran sudar, udario je u zid. Vozač i lični čuvar, Senta Milenković, opet je napravio čudo – izbjegao je najgore. “Slobo ne mijenjaj vozača”, pisalo je na transparentu koji su istakli Slobini politički protivnici na Terazijama. Zbog povreda, Slobo je završio na VMA, a put u Brisel je odgođen. Tada, preko Drine, mogli su se čuti vapaji:“Šta bi bilo sa nama Srbima, da su ubili Slobu. Vuk bi nas izdao”. Sve tamniji i tamniji oblaci se nadvijaju nad srpskim narodom.
Još jedan udes – 18 januara 1994., ovaj put avionska nesreća, imao je karakter atentata. Naime, dodirijući pistu aerodroma u Ženevi, na avionu Savezne vlade, pukle su obe gume na lijevom točku. Pilot je rutinski uspjeo da smiri avion, ostavljajući delegaciju, uključujući i Miloševića, nepovređenom.