Zašto je tako teško napraviti nuklearno oružje?
Pravljenje nuklearne bombe zahtijeva višefazni proces koji uključuje složene hemijske, fizikalne i inženjerske zadatke te je iz toga razloga izuzetno teško:
Prvi najveći izazov je nabavka fisilnog materijala – uglavnom visoko obogaćen uran (U‑235) ili plutonij (Pu‑239). Postupak obogaćivanja urana je skup, zahtjevan i energetski intenzivan; plutonij se dobija u nuklearnim reaktorima i zahtijeva preciznu kemijsku separaciju, a obje supstance su rijetke i pod nadzorom .
Drugi izazov predstavlja konstrukcija nuklearnog okidača. Time se mikroskopskim eksplozivnim punjenjem postiže kompresija fisilnog materijala do kritične mase — kod fuzionskih bombi otvaranje primarne fuzije ili „implozijski“ sistem zahtijeva ekstremnu preciznost, sinkronizaciju i visoku tehnologiju .
Neuspjeh u sinkronizaciji može uzrokovati "fizzle" eksploziju — djelomično aktiviranje bez očekivanog učinka .
Treći problem je dizajn efikasnog termonuklearnog punjenja. Dvogodišnji sistem („Teller–Ulam“) zahtijeva kombinaciju fisije i fuzije, slojevit raspored materijala (npr. plutonij levijum‑izotopni sparkl‑plug obasjat termalnom radijacijom iz primarne eksplozije) i drvenu „presu“ oko sekudne čahure — sve dizajnirano da proizvede ogromne temperature i tlakove.
Pored toga, inženjerski izazovi uključuju forme fisilnog materijala koje su stabilne i sigurne za skladištenje, zatim održavanje geometrije „pita“ (fisilnih jezgra), sofisticirane detonatore i usklađene komponente, što iziskuje vrhunsku tehnološku i proizvodnu infrastrukturu, kao i strukturnu disciplinu — praćenje radioaktivnosti, održavanje, zaštitu od korozije i tzv. „one‑point safety“ testove .
Na kraju, bez testiranja i probnih implozija ne može se validirati dizajn. Čak i danas, iako računski modeli pomažu, uzorci se ispituju direktnim testovima—što je pravno i politički komplikovano .
Proces zahtijeva premošćivanje ogromnih tehnoloških i organizacionih prepreka — od nabavke rijetkih materijala, kompleksnih fizikalnih mehanizama kompresije, do izrade preciznih detonatorskih lanaca i potvrde dizajna kroz testove. Upravo zbog toga samo sjene država s najvišim tehnološkim, ekonomskim i političkim potencijalom mogu razviti nuklearno oružje.
