Miroslav Lazanski: Opsjenar opasnih snova

Drvlje i kamenje. Drvlje i kamenje, braćo i sestre, osuli smo ovih dana na Miroslava Lazanskog, čovjeka koji u naše ime obilazi svjetska ratišta, koji isto tako u naše ime analizira militarističke odnose u svijetu, koji u naše ime sjedi i u Skupštini Srbije kao predstavnik vladajuće partije, koji u naše ime bira misice...

A za sve je kriv, ni manje, ni više nego Ismet Bajramović, Ćelo. Možda niste upratili ali „Politika“, najstarija dnevna novina na Balkanu, taj protočni bojler srpskog šovinizma u rukavicama, čiji je Lazanski kolumnista nedavno je objavila tekst pod nazivom „Valter iz Zenice brani Alepo“. U tom izvještaju sa „sirijskog ratišta“, Ćelo pomaže našem Lazanskom da stigne do odredišta, u Alepu, kroz kišu metaka i gelera i predstavlja ga kao romantičnog heroja. 

I, sad...manje je bitno da li je Lazanski izmislio priču jer, znate to, onaj Ćelo se samoubio prije nekih desetak godina, ili je riječ o nekom drugom Ćeli, koji radi za UN i koji nema veze sa onim samoubijenim. Bitan je upravo Lazanski Miroslav, opsjenar, čovjek koji je svoju opsesiju oružjem i uniformama itekako znao unovčiti, a na žalost slučaj je takav da je i dalje tražena roba, sa ove ili one strane Drine ili Dunava. 

Možda je ta njegova opsesija i imala nekog smisla, iako to kao zakleti protivnik uniformi ne mogu razumijeti, u vrijeme SFRJ i JNA. Ipak je bilo riječi o daleko ozbiljnijoj državi, pa i vojsci pa je ta opsesija donekle bila i razumijevajuća. Znate ono, „hladni rat“, JNA kao svjetska vojna sila i tako to. 

A onda se razasralo na sve strane, a Lazanski je rodnu Hrvatsku i Zagreb gdje je uglavnom živio zamijenio sa Beogradom, valjda prateći generale sa kojima se surađivao, koje je intervjuirao, znajući da će ga tu čuvati jer oni su jedno. 

Rat je bio na pomolu, ili je već počinjao. Vlažni san Lazanskog postajao je stvarnost. 

Brzo se prilagodio zvaničnoj politici Srbije, štoviše bio je i neka vrsta glasnogovornika iste. Suluda politika, osim što je proizvodila smrt, proizvodila je tako i sulude izjave. Tako se ni naš heroj nema čega posramiti. Izdvajamo dvije, onako simpatične i simptomatične: „Srbija ima tajno oružje“ iz 1993. godine i „Rat je uzbudljiviji od najlepše žene“ iz 1999. 

Nije se smirio ni nakon ratova pa ih i dalje priziva. Pronalazimo ga tako i nekih 15 godina poslije, kad je Kosovo, to mitsko mjesto srbijanskog nacionalizma odavno već proglasilo nezavisnost: „Mi smo Kosovo na neki način izgubili i nikad ga više nećemo vratiti sa nikakvim diplomatskim, pravnim potezima nego samo vojnim. Ratom. Jednog dana kad se rode neki bolji Srbi, hrabriji Srbi“. 

Kad se rode Srbi po mjeri Miroslava Lazanskog, moglo bi se reći. Ne oni koji su se godinama skrivali od mobilizacija, ne oni koji su napustili ovu državu i ovaj teritorij ne želeći da imaju ništa sa ratnohuškačkom politikom čiji je dio bio i sam Miroslav Lazanski. To su oni Srbi koji bi se ponašali u skladu sa ovim neofašističkim organizacijama po Srbiji koje kažu:

„On da ratuje, ona da rađa“. 

U tom ključu valja sagledavati i njegov višegodišnji angažman u žiriju za izbor misica. Svojim tekstovima priprema ratnike, a svojim angažmanom u žiriju sagledava buduće majke koje će rađati takve ratnike. U potpunosti je zatvorio konstrukciju jer znamo: „Rat je uzbudljiviji od najlepše žene“.

Priprema terena je uveliko u toku i poneki izlet u Alep služi tek da malo prostruji krv u venama kako se ne bi zarđalo, bio on stvaran ili ne. 

Onog trenutka kad Lazanskom bude oduzeto pravo da se oglašava, što u „Politici“, što po ostalim medijima koji ga smatraju relevantnim sugovornikom, e tog trenutka ćemo moći makar za trenutak odahnuti. Problem je samo što dolazi ta druga generacija Srba, da li „boljih i hrabrijih“ po viziji Lazanskog, to još uvijek ne znamo. Ta generacija se ne sjeća ratova a odnose sa komšijama sagledava najčešće kroz nacionalističku prizmu, kojoj se Lazanski uveliko priklonio i koju je uveliko prezentirao. 

Ipak, neke ankete kažu da se mladi od 19 do 29 godina najviše zalažu za vraćanje obaveznog služenja vojnog roka, za što se zalaže i naš heroj.

Krug kao da se polako zatvara i vlažni snovi Lazanskog opet su na tragu da postanu realnost. Za sad su samo na tragu, a ukoliko postanu i više od toga onda zasluge za to idu ponajviše njemu samom. A mi smo mu u tome pomogli.